Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Τρεις υπέροχοι άνθρωποι

Καλημέρα! Ήθελα να μοιραστώ μαζί σου δύο όμορφα κείμενα, από και για τρεις υπέροχους ανθρώπους, που με συγκίνησαν αυτές τις μέρες.

Το ένα προέρχεται από έναν υπέροχο άνθρωπο. Ένα mail, απ' τα πολλά που παίρνουμε όλοι αυτές τις μέρες στη δουλειά, που νομίζω ότι ήταν πραγματικά ξεχωριστό.

"Christmas, Hanukkah, Ramadan and Kwanzaa are not a time nor a season, but a state of mind.  It is a time to cherish peace and offer goodwill.  It is the time to be plenteous in mercy, righteousness and love.  This is to fully experience humanness.

You are all in my thoughts, as I take this opportunity to wish you and your families a Joyous Holiday Season and a New Year filled with life-giving moments and adventures."



Το άλλο γράφτηκε για δυο υπέροχους ανθρώπους, μια δασκάλα και το μαθητή της. Δημοσιεύτηκε σε ένα από τα editorials της Νίκης Κάρτσωνα στο Queen.gr αυτές τις μέρες. Δεν ξέρω αν διαβάσατε αυτή την όμορφη ιστορία, πάντως εμένα με συγκίνησε πάρα πολύ. Ακόμα και τώρα που το ξαναδιαβάζω μου έρχεται να κλάψω. (Πολύ ευσυγκίνητη έχω γίνει τελευταία :) ).


Η κυρία Τζοβάννα και ο Μάνος
( Μία εμπνευσμένη ιστορία - πως μια δασκάλα έμαθε να διδάσκει σωστά στους μαθητές της. Η διδασκαλία, περιλαμβάνει πιο πολλά από το να διδάσκεις μόνο ανάγνωση, γραφή και αριθμητική.)

« Καθώς ο Μάνος στεκόταν στην τάξη της Ε' δημοτικού την πρώτη μέρα του σχολείου της, η κυρία Τζοβάννα, είπε στα παιδιά ένα ψέμα. Κοίταξε τους μαθητές της και είπε πως τους αγαπούσε όλους το ίδιο. Αλλά αυτό ήταν αδύνατον.
Εκεί, στην μπροστινή σειρά, βυθισμένο στο κάθισμα του, ήταν ένα μικρό αγόρι, ο Μάνος Μανούσας. Η κυρία Τζοβάννα, είχε παρακολουθήσει τον Μάνο την προηγούμενη χρονιά και είχε προσέξει πως, ο Μάνος δεν έπαιζε καλά με τα άλλα παιδιά.
Τα ρούχα του, ήταν τσαλακωμένα. Πάντα  φαινόταν, ότι χρειαζόταν μπάνιο και ο Μάνος μπορούσε να είναι πολύ δυσάρεστος.
Στο σχολείο που δούλευε η κυρία Τζοβάννα, έπρεπε να επιθεωρήσει το ιστορικό του κάθε μαθητή. Άφησε του Μάνου τελευταίο. Όταν όμως το διάβασε, έμεινε έκπληκτη από τα όσα έγγραφαν οι προηγούμενες δασκάλες.
Η δασκάλα της Α΄ δημοτικού, έγγραφε: «Ο Μάνος είναι ένα φωτεινό παιδί, με έτοιμο πάντα το χαμόγελο. Κάνει τις εργασίες του σωστά και προσεγμένα και έχει καλούς τρόπους. Είναι χαρά να τον έχουμε κοντά μας».
Η δασκάλα της Β' δημοτικού, έγγραφε: «Ο Μάνος είναι άριστος μαθητής. Αγαπητός από τους συμμαθητές του, αλλά φαίνεται προβληματισμένος εξαιτίας της μητέρας του που έχει μία ανίατη ασθένεια. Η ζωή στο σπίτι, θα είναι δύσκολη».
Η δασκάλα της Γ' δημοτικού, έγγραφε: «Ο θάνατος της μητέρας του, ήταν πολύ σκληρός και οδυνηρός για αυτόν. Προσπαθεί να κάνει καλά τις εργασίες του, αλλά ο πατέρας του δεν δείχνει πολύ ενδιαφέρον. Η ζωή του σπιτιού, σύντομα θα τον επηρεάσει αν δεν παρθούν ορισμένα μέτρα».
Η δασκάλα της Δ' δημοτικού, έγγραφε: «Ο Μάνος, έχει αποσυρθεί και δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές, κοιμάται στην τάξη. »
Διαβάζοντας όλα αυτά η κυρία Τζοβάννα κατάλαβε το πρόβλημα και ντράπηκε πολύ για τον εαυτό της. Αισθάνθηκε ακόμα χειρότερα, όταν οι μαθητές, της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα. Όλα ήταν διπλωμένα σε πολύχρωμα χαρτιά με ωραίους φιόγκους, εκτός από του Μάνου. Το δώρο του, ήταν άγαρμπα διπλωμένο σε μία καφετιά χοντρή σακούλα του μανάβη.
Η κυρία Τζοβάννα, δυσκολεύτηκε να το ανοίξει εν μέσω των άλλων δώρων. Μερικά παιδιά, άρχισαν να γελάνε όταν έβγαλε από τη σακούλα ένα βραχιόλι που λείπανε μερικές από τις ψεύτικες αδαμάντινες χάντρες και ένα μπουκάλι, 1/4 γεμάτο άρωμα. Έπνιξε τα γέλια των μαθητών, καθώς είπε θαυμαστικά πόσο όμορφο ήταν το βραχιόλι φορώντας το στο χέρι της και βάζοντας μερικές σταγόνες στον καρπό του χεριού της.
Ο Μάνος, έμεινε λίγο παραπάνω στο σχολείο μετά το σχόλασμα για να πει: «Kυρία Τζοβάννα, σήμερα μυρίζατε όπως ακριβώς μύριζε η μαμά μου».
Όταν έφυγαν τα παιδιά, έκλαιγε γαι περίπου μισή ώρα. Από εκείνη την ημέρα η κυρία, σταμάτησε να διδάσκει ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Έδειχνε ιδιαίτερη προσοχή στο Μάνο. Καθώς δούλευε μαζί του, το μυαλό, ζωντάνευε. όσο πιο πολύ τον ενθάρρυνε, τόσο πιο γρήγορα ανταποκρινόταν.
Ως το τέλος του χρόνου, ο Μάνος, είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά της τάξης του και παρόλο το ψέμα ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο, η κυρία Τζοβάννα ευνοούσε ιδιαίτερα τον Μάνο. 
Μετά από 1 χρόνο, βρήκε ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα. Ήταν από τον Μάνο. Της έλεγε ακόμη ότι ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.
Πέρασαν 6 χρόνια πριν πάρει άλλο σημείωμα από τον Μάνο. Της έγραφε ότι τελείωσε το λύκειο, ότι ήταν 3ος στην τάξη του και ότι ακόμα ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του.
Μετά από 4 χρόνια, πήρε άλλο ένα σημείωμα που της έλεγε ότι παρόλο που τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα, κατάφερε να επιμείνει και να συνεχίσει τις σπουδές του και ότι σύντομα θα αποφοιτούσε από το πανεπιστήμιο με τις μεγαλύτερες διακρίσεις. Την διαβεβαίωνε ότι αυτή ήταν η πιο αγαπητή δασκάλα που είχε σε όλη του τη ζωή.
Πέρασαν ακόμα 4 χρόνια και έφτασε άλλο ένα γράμμα. Αυτή τη φορά, εξηγούσε ότι αφού πήρε το δίπλωμα του, αποφάσισε να προχωρήσει πιο πολύ και να κάνει διδακτορικό. Στο γράμμα, εξηγούσε ότι αυτή παρέμενε η πιο καλή και αγαπητή δασκάλα που είχε ποτέ στη ζωή του. Μα τώρα το όνομά του ήταν πιο μακρύ: Dr. Εμμαουήλ Μανούσος.
Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Υπήρξε ακόμα ένα γράμμα εκείνη την άνοιξη. Ο Μάνος της ανακοίνωνε ότι είχε γνωρίσει μια υπέροχη κοπέλα την οποία θα παντρευόταν. Της εξηγούσε ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει πριν μερικά χρόνια και αναρωτιόταν αν θα συμφωνούσε να παρεβρεθεί στο γάμο και να καθόταν στη θέση της μητέρας του γαμπρού.
Βεβαίως η κυρία Τζοβάννα δέχτηκε.
Μαντέψτε! Στο γάμο, φορούσε εκείνο το βραχιόλι που της είχε δωρίσει κάποια Χριστούγεννα - χρόνια πίσω.
Ναι, εκείνο το βραχιόλι που έλειπαν αδαμάντινες πέτρες. Και βεβαιώθηκε ότι φορούσε το ίδιο άρωμα που θυμόταν ότι φορούσε η μητέρα του Μάνου στα τελευταία Χριστούγεννα που ήταν μαζί.
Όταν συναντήθηκαν, αγκαλιάστηκαν με στοργή. Ο κύριος Μανούσος, ψιθύρισε στο αυτί της κυρίας Τζοβάννας: «Σας ευχαριστώ κυρία Τζοβάννα που πιστέψατε σε εμένα. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που με κάνατε να νιώθω σπουδαίος και μου δείξατε πως εγώ μπορούσα να διαφέρω».
Η κυρία Τζοβάνναμε με δακρυσμένα μάτια 
ψιθύρισε:  «Μάνο μου, λάθος κατάλαβες. Εσύ ήσουν που δίδαξες σε εμένα πως να διαφέρω. Δεν ήξερα πως να διδάσκω μέχρι που σε γνώρισα».

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Να πιστεύεις, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι.



Μου αρέσει να γνωρίζω ανθρώπους ενδιαφέροντες, δημιουργικούς, που δεν τους τρώει η μιζέρια και η μελαγχολία. Που ακόμη και στα πιο μικρά και καθημερινά θα βρουν κάτι να δημιουργήσουν, θα βρουν ένα τρόπο να χαμογελάσουν.

Δεν είναι πάντα εύκολο. Όλοι έχουμε μέρες που μας τρώει η μελαγχολία, που χάνουμε το θάρρος μας, που όλα μας φαίνονται βουνό. Υπάρχουν όμως κάποιοι άνθρωποι που βρήκαν μέσα τους την ελπίδα. Ή αρνήθηκαν να την χάσουν.

Πάντα έλεγα – και λέω ακόμα – ότι άμα ψάχνεις συνέχεια, κάτι θα βρεις. Συνέχεια όμως. Χωρίς να απογοητεύεσαι και να το βάζεις κάτω. Θέλει μεγάλη ψυχική δύναμη.

Για να ανεβείς ένα βουνό, πρέπει από κάπου να ξεκινήσεις. Για να περάσεις το τούνελ, πρέπει να μπεις στα σκοτεινά. Ακόμη κι αν στο σημείο που είσαι δε μπορείς να δεις την κορυφή. Ή το φως στην άκρη της σήραγγας.

Να πιστεύεις, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι.

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Ώρα Μηδέν

Μεγάλο κόλλημα σου λέω με αυτό το τραγούδι. Απλά το λατρεύω. Μα τι γράφουν οι άνθρωποι!!! Και ο Σαμπάνης και η Βραχάλη στους στίχους... Τέλειο. Απόλαυσε το :)


Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

ακολουθεί προσωπική διαφήμιση


Αγαπημένε μου αναγνώστη. Ακολουθεί προσωπική διαφήμιση. Αν θέλεις, συνεχίζεις να διαβάζεις. Αν δεν θέλεις, προχώρα στην επόμενη ανάρτηση. Έχω ωραιότατα κομμάτια για κοπτική – ραπτική και geocaching.

Όπως ξέρεις, σπούδασα Φιλολογία. Με μεταπτυχιακό στη Γλωσσολογία. Και οι τρεις δουλειές που έχω κάνει μέχρι σήμερα είναι άσχετες! Αλλά οι μεγάλες μας αγάπες δεν πεθαίνουν! Έτσι στον ελεύθερο μου χρόνο ασχολούμαι με διάφορα. Εκτός που τα επιμορφωτικά, τους χορούς, τις γυμναστικές, αναλαμβάνω  τα πιο κάτω:

- Μεταφράσεις ακαδημαϊκών άρθρων
- Βοήθεια για ακαδημαϊκές εργασίες/ projects (εκπόνηση ή/ και παρουσίαση)
- Διόρθωση/ επιμέλεια/ δακτυλογράφηση κειμένων
- Βοήθημα σε ακαδημαϊκά μαθήματα γλωσσολογικού και παιδαγωγικού περιεχομένου
- Ελληνικά για ξένους

Δεν θέλω να το παινευτώ, αλλά είμαι καλή! Και με ανταγωνιστικές τιμές. Αν θέλεις να σε βοηθήσω με κάτι, στείλε μου mail στο pax912@gmail.com .

P.S. Μην με ρωτήσεις πότε τα προλαβαίνω όλα. Είμαι μια που τζείνες τες πελλές που θέλουν να βουρούν πάνω  κάτω ούλλη την ώρα. Νομίζω το ότι εν έχω οικογένεια ένεν δικαιολογία γιατί και τότε έτσι θα κάμνω.

P.S.2.  OK, εν νάκκον αντροπή να κάμνω προσωπική διαφήμιση μέσα που το blog. Αλλά δικό μου blog είναι, ότι θέλω γράφω. Επίσης, μισή αντροπή δική μου, μισή του αναγνώστη μου:)

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Και κόβω, και ράβω. Νοικοκυρά! :)


Η δημιουργία. Η παραγωγικότητα. Η προσφορά. Αντίδοτα για τη μελαγχολία. Για τον εκνευρισμό που έχεις όταν τα πράγματα είναι στάσιμα και δεν προχωρούν καθόλου.

Ξεκίνησα διάφορα φέτος! Ανάμεσά τους, Κοπτική – Ραπτική. Προς το παρόν μάθαμε το πατρόν για τα τρία είδη φούστας – βασική, στενή και εβαζέ (έτσι τη λέει η καθηγήτρια μας – είναι αυτή που ανοίγει από κάτω). Κοίτα πώς είναι το πατρόν για τη βασική φούστα (και για τη στενή – αν αφαιρέσεις τους 2+2 πόντους που σημειώνω από κάτω). Το πατρόν αυτό φτιάχνει τη μισή φούστα – μισή πίσω (το αριστερό του κομμάτι) και μισή μπρος (το δεξί του κομμάτι).



Αυτά είναι τα σύνεργα μου! Βουτυρόκολλες για τα πατρόν, μαλακό μολύβι 2Β, σβηστήρι, ξύστρα, χρωματιστό μολύβι, χάρακας 60cm, τρίγωνο, ψαλίδι που κόβει και κόλλες αλλά και υφάσματα, καμπυλόριγα (ή στραβόριγα), καρφίτσες.



Και αφού τελειώσαμε με τα πατρόν και την εξάσκηση σε συγκεκριμένα μέτρα για τα διάφορα είδη φούστας, στο επόμενο μάθημα θα πάρουμε τα δικά μας μέτρα και θα ξεκινήσουμε να ράβουμε τη δική μας J Επειδή θα ‘ναι η κλασική, ψηλόμεση φούστα (για να μάθουμε και πώς να κάνουμε τη ζώνη – και διάφορες άλλες τεχνικές) δεν τη θέλω μαύρη, κλασική. Λέω να την κάνω στο χρώμα της ώχρας. Ή λιλά. Ή βαθύ κόκκινο. Κάτι έντονο και απρόσμενο. Τι λες;

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

geocaching στις Πλάτρες! :)))

Καλημέρα! Σήμερα θα σου γράψω για μια φανταστική εμπειρία που είχα πριν από δύο Κυριακές, που κάναμε geocaching.  Καμιά φορά νομίζουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα ενδιαφέρον να κάνεις στην Κύπρο - και όμως έχει πάρα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Αρκεί να το ψάξεις - ή να έχεις κόσμο να σε βοηθήσει να τα βρεις. Ευτυχώς που υπάρχει και το JCI που το οργάνωσε!

Τι είναι το geocaching
• To geocaching είναι ένα παιχνίδι - κυνήγι θησαυρού για χρήστες GPS. Οι συμμετέχοντες οδηγούνται με βάση το GPS σε συγκεκριμένες γεωγραφικές συντεταγμένες και μετά προσπαθούν να βρουν το geocache (γεωκρύπτη) που είναι κρυμμένο εκεί. Μέσα από το παιχνίδι οι συμμετέχοντες ανακαλύπτουν τις δυνατότητες και τα χαρακτηριστικά μιας συσκευής GPS και ταυτόχρονα τις ομορφιές του πλανήτη μας. 
• Κάποιοι παίκτες δημιουργούν και κρύβουν τα κουτιά, τα οποία ονομάζονται "γεωκρύπτες" ή "κρύπτες" (στα αγγλικά "geocaches" ή "caches") οπουδήποτε στον κόσμο και δημοσιεύουν τις συντεταγμένες των κρυπτών σε ιστοσελίδες που υπάρχουν γι' αυτό τον σκοπό. Μία κρύπτη είναι συνήθως ένα μικρό αδιάβροχο κουτί (π.χ. τάπερ) που περιέχει ένα ημερολόγιο, ένα μολύβι για να υπογράψει στο ημερολόγιο αυτός που θα βρει την κρύπτη και τον "θησαυρό", που συνήθως είναι μικρά παιχνιδάκια και διάφορα αντικείμενα μικρής αξίας. 
• Άλλοι παίκτες με την βοήθεια συσκευών GPS αναζητούν τις κρύπτες αυτές. Όποιος βρει μια κρύπτη υπογράφει στο ημερολόγιο και εάν θέλει γράφει και δυο λόγια για την κρύπτη π.χ. πως την ανακάλυψε, την διαδρομή του μέχρι εκεί, έναν χαιρετισμό προς τους άλλους επισκέπτες κ.λ.π. Ο μοναδικός κανόνας που ισχύει για όποιον βρει μια κρύπτη είναι: Εάν πάρετε ένα αντικείμενο από την κρύπτη, πρέπει να αφήσετε ένα νέο αντικείμενο στην κρύπτη.
• Σήμερα υπάρχουν πάνω από 1.900.000 κρύπτες καταχωρημένες σε διάφορες ιστοσελίδες που είναι αφιερωμένες σε αυτό το παιχνίδι. Οι κρύπτες είναι τοποθετημένες σε περισσότερες από 200 χώρες σε όλο τον κόσμο, και στις επτά ηπείρους, συμπεριλαμβανομένης και της Ανταρκτικής. Στο παιχνίδι συμμετέχουν περισσότεροι από 5 εκατομμύρια παίκτες από όλο τον κόσμο. Υπάρχουν διάφορα είδη geocaches, ας μην σου τα αναλύω όλα εδώ, με ένα google search θα τα βρεις όλα πανεύκολα. :) 

Το δικό μας geocaching!
Εμείς κάναμε ένα traditional cache και ένα  multi-cache.
Το traditional cache είναι η περίπτωση στην οποία ο θησαυρός είναι κρυμμένος σε ένα μέρος, του οποίου σου δίνει κατευθείαν τις γεωγραφικές συντεταγμένες και εσύ πηγαίνεις και το ψάχνεις. Στην περίπτωση μας ήταν ο βράχος της Αγίας Ειρήνης, κοντά στις Πλάτρες. Μας έδωσαν τις γεωγραφικές συντεταγμένες, πήγαμε εκεί, και ψάχναμε, ψάαααχναμε...


Το θέμα με το GPS είναι ότι έχει περιθώριο λάθους 10 μέτρα! Τα οποία είναι πολλά όταν ψάχνεις ένα κουτάκι :)


Τελικά το βρήκαμε! Ήταν ένα πλαστικό κουτί, του οποίου δεν θα σου βάλω φωτογραφία, γιατί αν αποφασίσεις να πας, είχε πολύ χαρακτηριστικό χρώμα. Είχε επίσης και ένα μπλοκάκι, το λεγόμενο logbook, που υπάρχει σε όλα σχεδόν τα geocaches. To μπλοκάκι αυτό έγραφε ποιος και πότε δημιούργησε το συγκεκριμένο cache, και σ' αυτό υπέγραφαν όλοι όσοι το βρήκαν! Δεν είναι απίστευτο; Νιώθεις λίγο σαν συνένοχος με κάποιους άλλους σε ένα μυστικό που δεν το ξέρουν πολλοί!


Ο θησαυρός που βάλαμε πίσω ήταν ένα συμβολικό αναμνηστικό coin από την καμπάνια του JCI ενάντια στη μαλάρια, η οποία είναι διεθνής καμπάνια του JCI σε συνεργασία με τον ΟΗΕ.


Επίσης κάναμε ένα multi-cache, το Platres Mega Hunt. Στο multi-cache σου δίνει τις γεωγραφικές συντεταγμένες του πρώτου σημείου. Όταν φτάσεις στο πρώτο σημείο, σου δίνει ένα γρίφο. Η απάντηση στο γρίφο είναι ο αριθμός X για τις επόμενες γεωγραφικές συντεταγμένες. Περνάς από διάφορα σημεία, μέχρι να καταλήξεις στο τελικό, όπου ψάχνεις για το θησαυρό. Αρχικά, πήγαμε σε μια εκκλησούλα, και ο γρίφος ήταν πόσα καμπαναριά είχε.



Με την απάντηση βρήκαμε τις επόμενες γεωγραφικές συντεταγμένες! Φτάσαμε σ' ένα πανάρχαιο δέντρο, μετά σ' ένα άγαλμα στο κέντρο, μετά σε μια βρύση. Σε όλα αυτά τα μέρη ψάχναμε για το κλειδί για τις επόμενες συντεταγμένες στους αριθμούς που ήταν γραμμένοι στον πάσσαλο δίπλα στο δέντρο, στη βάση του αγάλματος ή της παλιάς βρύσης.


Τελικά ο θησαυρός ήταν σε ένα κρυμμένο πανέμορφο μέρος με άγρια βλάστηση, δίπλα σε ένα μικρό ρυάκι και κοντά σε μια μικρή εκκλησούλα. Απίστευτη εικόνα... Αφήσαμε και εκεί το δικό μας μικρό θησαυρό, και πήγαμε - κουρασμένοι από το πολύ περπάτημα και τις ανηφόρες - για φαγητό.

Το Geocaching σε βοηθά να ανακαλύψεις μέρη που μόνο οι ντόπιοι ξέρουν. Στις Πλάτρες πηγαίνω χρόνια, και όμως αυτό το παιχνίδι μας πήρε σε μέρη που δεν είχα ξαναπάει αλλά ήταν πανέμορφα! Και όπως ανακάλυψα, υπάρχουν πολλά μέρη στις Πλάτρες για να παίξεις geocaching. Όπως και σε όλη την Κύπρο. Αν θέλεις να ξεκινήσεις, σε αυτή την ιστοσελίδα θα βρεις τα πιο βασικά βήματα για να ξεκινήσεις (δες το How is the game played?). Αν θέλεις, μπορείς να μην κάνεις καν register. Απλά κατέβασε (τύπωσε καλύτερα, γιατί εκεί μπορεί να μην έχεις internet) ένα από τα παιχνίδια και ψάξε να βρεις το θησαυρό.

Επίσης, μην ανησυχείς, δεν χρειάζεσαι συσκευή GPS. Απλά κατέβασε το GPS Tour για iPhone ή το GPS Essentials (ή κάπως έτσι) για Android. Την παραμονή, μπες στο application και βάλε τις συντεταγμένες για να κατεβάσεις το χάρτη, στην περίπτωση που δεν θα έχεις internet εκεί. Και μην ξεχάσεις: οι φωτογραφίες που θα δημοσιεύσεις στη συνέχεια δεν επιτρέπεται να αποκαλύπτουν με κάποιο τρόπο την απάντηση στους γρίφους για τις γεωγραφικές συντεταγμένες.

Περιμένω να δοκιμάσεις και να μου πεις εντυπώσεις! :)

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Καλό μήνα και καλό φθινόπωρο!




Καλημέρα σε όλους! Καλό μήνα  και καλό φθινόπωρο! (για μένα το φθινόπωρο τώρα αρχίζει).

Λέω γι’ αυτό το μήνα, να κάνουμε μια προσπάθεια ν’ αφήσουμε πίσω μας τις σχέσεις (ερωτικές ή φιλικές) που είναι τοξικές! Που μας ρουφάνε χρόνο κι ενέργεια, αλλά δεν μας δίνουν πια χαρά. Μπορεί κάποτε κάτι να μας έδινε πολλή χαρά, αλλά μετά να «χάλασε». Μπορεί να το παλεύεις μία, δύο, δεκαπέντε, αλλά έρχεται μια στιγμή που συνειδητοποιείς ότι είναι καλύτερα να το αφήσεις. Χωρίς να περιμένεις τίποτα. Και θα δεις ότι τελικά είναι καλύτερα έτσι. Και αν αξίζει να παλέψεις κι άλλο, μην φοβάσαι, θα φανεί στο πέρασμα του χρόνου.

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Για τη μάθηση



"Το καλύτερο πράγμα για να στενοχωρηθείς", απάντησε ο Μέρλιν ξεφυσώντας και φουσκώνοντας, "είναι να μάθεις κάτι. Είναι το μόνο που δεν αποτυχαίνει. Μπορεί να γεράσεις και να τρέμεις ολόκληρος, μπορείς να μένεις άγρυπνος τις νύχτες ακούγοντας την ταραχή στις φλέβες σου, μπορεί να χάσεις τη μοναδική σου αγάπη, μπορεί να βλέπεις τον κόσμο γύρω σου λεηλατημένο από χυδαίους τρελούς, ή να νιώθεις την τιμή σου τσαλαπατημένη από χυδαία πνεύματα. Ένα μόνο πράγμα υπάρχει για όλα αυτά τότε, να μάθεις. Μάθε γιατί ο κόσμος συγκλονίζεται και τι τον συγκλονίζει. Είναι το μόνο πράγμα απ' το οποίο το πνεύμα δεν μπορεί να εξαντληθεί, να αλλοτριωθεί, δεν μπορεί ποτέ να βασανιστεί, δεν νιώθει φόβο ή δυσπιστία και ποτέ δεν ονειρεύεται πως θα μετανιώσει. Η μάθηση είναι αυτό που σου χρειάζεται. Κοίτα πόσο πολλά πράγματα υπάρχουν να μάθεις - η καθαρή γνώση, η μόνη καθαρότητα που υπάρχει. Μπορείς να μάθεις αστρονομία μέσα σε μία ζωή, φυσική ιστορία σε τρεις ζωές, φιλολογία σε έξι. Και μετά, αφού θα 'χεις εξαντλήσει ένα εκατομμύριο ζωές στη βιολογία και στην ιατρική και στη θεοκριτική και στη γεωγραφία και στην οικονομία, για ποιο λόγο να μην αρχίσεις να μαθαίνεις ξυλογλυπτική ή να περάσεις πενήντα χρόνια μαθαίνοντας πώς ν' αρχίσεις να μαθαίνεις πώς να κατανικάς τον αντίπαλό σου στην ξιφασκία. Ύστερα απ' αυτό μπορείς ν' αρχίσεις πάλι με μαθηματικά, μέχρι που να 'ρθει ο καιρός ν' αρχίσεις να μαθαίνεις όργωμα".

Terence H. White (1958), The once and future king, στο Wayne Dyer (1981), Οι περιοχές των σφαλμάτων σας, εκδόσεις Γλάρος, Αθήνα.

Υ.Γ. Η φωτό από το Φραγκοκάστελλο στη νότια Κρήτη. Έχω μια μανία, στα μέρη που πηγαίνω, να μαθαίνω πάντα κάτι για την ιστορία τους.

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

κουβέντες των 26


Έτσι είναι. Φωνάζεις μέσα σου, πεισμώνεις, θέλεις την αλλαγή. Προσπαθείς, το ψάχνεις, ανακατεύεις παντού. Και όμως, αν δεν είναι ο κατάλληλος χρόνος, δεν πρόκειται να γίνει. Πρέπει να έχεις υπομονή. ΥΠΟΜΟΝΗ. ΥΠΟΜΟΝΗ. ΥΠΟΜΟΝΗ.

Μα ποιος εφηύρε τούτη την άπιαστη έννοια;

Οι κουβέντες των 26άρηδων. Τόσο είμαι κι εγώ. 26 και μισό, για την ακρίβεια. Βγαίνουμε με τους φίλους και συζητάμε. Οι ανησυχίες μας σταμάτησαν να είναι σε ποιο καινούριο μέρος θα πάμε. Αλλά πώς θα δημιουργηθούμε. Πώς θα χτίσουμε ένα μέλλον επαγγελματικά. Σε ποιον τομέα, που όλοι πλέον δοκιμάζονται. Πώς θα ανοίξουμε σπίτια κάποια στιγμή, που οι τράπεζες δεν σου δίνουν δάνεια ούτε για δείγμα, και για να σου δώσουν θέλουν να έχεις ένα μέρος του ποσού σε μετρητά στην τράπεζα. Τι θα κάνουμε; Θα μένουμε στα σπίτια των γονιών μας μέχρι τα 40; Θα παντρευτούμε και δεν θα κάνουμε μωρά; Κι άμα έρθει ένα μωρό, τι θα κάνεις, θα το ξεφορτωθείς επειδή δεν έχεις να το ταΐσεις; Δεν είναι ότι δεν θα έχεις δηλαδή. Αλλά ίσως να μην μεγαλώσει τόσο άνετα όσο μεγάλωσες εσύ. Δεν πειράζει, θα τα καταφέρει το μωρό. Τον εαυτό σου να προετοιμάζεις, μέσα σου. Και να κάνεις ΥΠΟΜΟΝΗ.

Υ.Γ. Σου φάνηκε λίγο «σκληρό» το προηγούμενο κείμενο; Έτσι μεγάλωσα. Από μικρή άκουγα τον μπαμπά μου να μου λέει να μην είμαι «άχθος αρούρης», δηλαδή βάρος της γης. Να μην είμαι άπραγη, να μην είμαι βάρος σε κάποιον, και στην τελική, να ‘μαι ανεξάρτητη.

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

γι' αυτούς που δεν βρίσκουν δουλειά


      Κατέληξα να γράφω όλους μου τους προβληματισμούς σε αυτό εδώ το blog, ευτυχώς που υπάρχει! Δεν το παίζω παντογνώστης ή λύτης όλων των προβλημάτων, αλλά σίγουρα έχω άποψη για κάποια πράγματα. Σήμερα λέω να σου γράψω για τους ανθρώπους που λένε ότι δεν βρίσκουν δουλειά, και θα ήθελα τη γνώμη σου. Τι εννοούν με το ότι δεν βρίσκουν δουλειά; Άραγε δεν βρίσκουν ή δεν βρίσκουν την ιδανική; Ή αυτή που θεωρεί ο εγωισμός τους ως ιδανική; Άραγε αυτό είναι δίκαιο για τα άτομα που ζουν μαζί τους και εξαρτώνται από αυτούς; Θα σου μιλήσω με περιπτώσεις.
         Η πρώτη περίπτωση: ο άντρας μιας γνωστής μου είναι εδώ και 3.5 χρόνια άνεργος. Ήταν maître dhotel (νομίζω έτσι το λένε), δηλαδή επέβλεπε τα γκαρσόνια και τη γενικότερη λειτουργία χώρων αναψυχής. Είχε δουλέψει σε ξενοδοχεία, σε εστιατόρια, σε κέντρα διασκέδασης κλπ. Ξεκίνησε να ψάχνει δουλειά, αλλά δεν έβρισκε. Μόνο για γκαρσόνι. Ανακοίνωσε στη γυναίκα του ότι θα καθόταν να ξεκουραστεί, άλλωστε είχε κουραστεί τόσα χρόνια να δουλεύει νύχτα. 3,5 χρόνια μετά, ακόμα κάθεται. Στην αρχή ήταν τα λεφτά του ανεργιακού, μετά όμως ξόδευαν από τα «έτοιμα». Το δεύτερο τους παιδί δεν πήγε να σπουδάσει, για τους υπόλοιπους δεν ξέρουν τι θα κάνουν. Και δεν είναι ότι δεν βρήκε καθόλου δουλειά. Ξέρω σίγουρα ότι βρήκε για γκαρσόνι και για σεκιούριτι. Μην μου πεις ότι οι δουλειές αυτές τον υποβαθμίζουν. Γιατί και 800, 900 ευρώ να του έδιναν, θα ήταν ένα «συν» στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι να αφήνεις τη γυναίκα σου να δουλεύει μόνη της και να παλεύει μόνη της και να είναι όλη μέρα μες το τρελό άγχος για το πώς θα τα βγάλετε πέρα; Και τι σημαίνει ότι μια δουλειά είναι ταπεινή; Όταν έχεις οικογένεια, δεν έχεις υποχρεώσεις; Γιατί να μην βάλεις κάτω τον κώλο σου και να δουλέψεις, επειδή δεν βρήκες κάτι «καλό»;
       Η δεύτερη περίπτωση: μια γνωστή μου, χωρισμένη με ένα παιδί 10 χρονών. Πριν τρία χρόνια πήρε διαζύγιο και έκλεισε και η οικογενειακή επιχείρηση όπου δούλευε μαζί με τον άντρα της. Από τότε δεν έχει βρει δουλειά. Και αυτή όμως φταίει. Επειδή ψάχνει κάτι το τέλειο, το οποίο δεν υπάρχει και δεν πρόκειται ποτέ να βρει. Πτυχίο δεν έχει – μόνο κάποια σεμινάρια, αγγλικά δεν έχει, λογιστική δεν έχει – τώρα κάνει κάποια μαθήματα. Την έστειλα σε διάφορες δουλειές αλλά καμία δεν της άρεσε – και σε κάποιες δεν πήγε καν. Πωλήτρια δεν θέλει να πάει, γιατί θα πρέπει να δουλεύει μια βδομάδα πρωί και μια βδομάδα απόγευμα, και μετά πώς θα κάνει ιδιαίτερα λογιστικής; (Άσχετο αν μπορεί να το κανονίσει να κάνει τα ιδιαίτερα της Σάββατο ή Κυριακή). Σερβιτόρα δεν θέλει να πάει, γιατί πού να αφήνει τη μικρή μόνη της (άσχετο ότι η μητέρα της μένει από κάτω). Αγγλικά δεν θέλει να κάνει, άσχετο αν πέντε λέξεις ξέρει και πλέον χρειάζονται σε όλες τις δουλειές. Ε πού πας ρε πριγκηπέσα; Προσπάθησα να της μιλήσω, όμως συνειδητοποίησα ότι είναι ήσυχη, γιατί παίρνει ένα επίδομα μονογονεϊκής οικογένειας, παίρνει και μια διατροφή, συμπληρώνει και κάτι από τα έτοιμα και κουτσά στραβά βγάζει το μήνα. Τα έτοιμα όμως αγάπη μου κάποτε τελειώνουν. Όπως και να έχει, άμα η ίδια δεν ανησυχεί, ακόμη και να προσπαθήσεις να βοηθήσεις είναι άδικος κόπος!
    Υπάρχουν όμως κι άλλες ιστορίες, ανθρώπων που δεν φοβήθηκαν τη δουλειά ούτε ήταν τεμπέληδες. Η οικογένεια της μάνας μου για παράδειγμα, που ήταν τόσο φτωχή που έπρεπε να δουλεύουν δύο δουλειές για να σπουδάσουν, και όμως σπούδασαν όλοι. Μια άλλη οικογένεια που ξέρω, ο άντρας από άλλη χώρα, η γυναίκα από Κύπρο. Παντρεύτηκαν και αποφάσισαν να μείνουν εδώ. Φαντάσου να είσαι πολιτικός μηχανικός και στη χώρα σου να φτιάχνεις γέφυρες και τούνελ, και να πηγαίνεις σε μια άλλη χώρα και μέχρι να βρεις δουλειά και να πιαστείς να κάνεις σιδεροκολλήσεις και μαστορέματα. Και η γυναίκα του το ίδιο. Φαντάσου να έχεις σπουδάσει γιατρός αλλά να κάνεις «κατώτερες» δουλειές μέχρι να βρεις την πελατεία σου. Και να έχεις βρέφη στο σπίτι που να θέλουν φροντίδα, αλλά να πρέπει να δουλεύουν κι οι δύο γονείς σε δύο δουλειές.
      Και πόσα άτομα της ηλικίας μου ξέρω που κάνουν δύο δουλειές! Η μία γιατί βρέθηκε στην ανάγκη οικονομικά λόγω οικογένειας, η άλλη γιατί ήθελε να αγοράσει διαμέρισμα – να ‘ναι κάτι δικό της, παρά να ξοδεύει λεφτά στο ενοίκιο περιμένοντας τον πρίγκηπα, ο άλλος γιατί θέλει να μαζέψει λεφτά για πιο δύσκολους καιρούς και γιατί σκέφτεται από τώρα ότι θέλει να κάνει οικογένεια και θέλει να έχει φυλάξει κάτι. Σκέψου όμως πόσο περισσότερο θα έπρεπε να είσαι ελαστικός στο να βρεις οποιαδήποτε δουλειά όταν έχεις ανάγκη και κυρίως, όταν έχεις παιδιά που ακόμη εξαρτώνται από σένα. Η εποχή μας θέλει και λίγο ταπεινότητα, θέλει όλοι μας να σκύψουμε το κεφάλι και να δουλέψουμε. Και σε μία και σε δύο δουλειές, ή ακόμη και σε δουλειές που δεν είναι οι «ιδανικές». Η περηφάνεια και η τεμπελιά είναι βλακεία, και ειδικά όταν στο σπίτι σε περιμένουν μωρά παιδιά.

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

"αφήστε πάντα λίγη καρδιά για το ακατόρθωτο"



Σήμερα είναι η πρώτη επέτειος του θανάτου του Steve Jobs. Τα πιο κάτω αποσπάσματα πρέπει να τα έχεις διαβάσει ήδη πέρσι, κυκλοφορούσαν ευρέως σε news sites και blogs. Προέρχονται από μια ομιλία του στο πανεπιστήμιο του Stanford το 2005. Εμένα με εμπνέουν πάρα πολύ - κυρίως όλες τις στιγμές που μπορεί να χάνω το θάρρος μου, και που αναρωτιέμαι πότε θα βρω κι εγώ το δρόμο μου. Ελπίζω να εμπνεύσουν κι εσένα.


"Ποτέ δεν γίνεται να προβλέψεις την πορεία σου. Χρειάζεται, λοιπόν, να εμπιστευτείτε όλα τα βήματά σας, γιατί με κάποιο τρόπο σας οδηγούν στο μέλλον σας."

"Yπάρχουν φορές που η ζωή σε χτυπάει κατακέφαλα. Μη χάνετε την πίστη σας. Είμαι πεπεισμένος πως το μόνο που μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω ήταν πως αγαπούσα αυτό που έκανα. Αυτό είναι αλήθεια και στη δουλειά και στον έρωτα. Ένα μεγάλο τμήμα της ζωής σας θα αφιερωθεί στην εργασία σας και ο μόνος τρόπος για να είστε ικανοποιημένοι είναι να θεωρείτε πως κάνετε υπέροχη δουλειά. Μη βολεύεστε. Μην τα παρατάτε."

" «Αν αυτή ήταν η τελευταία ημέρα της ζωής σου, θα έκανες αυτό που ετοιμάζεσαι να κάνεις σήμερα;» Όποτε η απάντηση ήταν «όχι» για πολύ καιρό, ήξερα πως κάτι έπρεπε να αλλάξω."

"Το να θυμάστε πως θα πεθάνετε είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να αποφύγετε την παγίδα να νομίζετε πως έχετε κάτι να χάσετε. Είστε ήδη γυμνοί."

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Για τον υποθυρεοειδισμό

Χτες κουβεντιάζαμε για μια κοπέλα η οποία είχε από πάντα αρκετά περισσότερα κιλά, τα οποία προσπαθεί χρόνια να χάσει, χωρίς αποτέλεσμα, παρ’ όλο που λέει ότι προσπαθεί . Η πρόφαση της ήταν ο θυρεοειδής της, γιατί η κοπέλα έχει υποθυρεοειδισμό. Σκέφτηκα να σου γράψω στο blog γι’ αυτό, γιατί κι εγώ έχω το ίδιο πρόβλημα. Τα όσα ακολουθούν δεν είναι ιατρική γνωμάτευση εννοείται, είναι απλά οι προσωπικές μου εμπειρίες.

Ο θυρεοειδής κατ’ αρχήν, ελέγχει όλο μας το σώμα. Και ο υποθυρεοειδισμός δεν επηρεάζει μόνο το βάρος μας, όπως λανθασμένα πιστεύουν κάποιοι. Εκτός από τις διαταραχές βάρους, μπορεί να προκαλέσει κατάθλιψη, αυξημένη σωματική κόπωση, τριχόπτωση, δυσκοιλιότητα, εξώφθαλμο στα μάτια και πολλά άλλα αν δεν είναι υπό έλεγχο. Ωστόσο ο έλεγχος του είναι πάρα πολύ απλός. Απλά παίρνεις ένα μικρό χαπάκι θυροξίνης το πρωί πριν να φας κάτι και συνεχίζεις τη ζωή σου κανονικά. Υπάρχουν ελάχιστα χάπια που δε μπορείς να πιεις – αλλά αυτά θα σου τα πει ο φαρμακοποιός σου και θα σου δώσει τα αντίστοιχα τους που επιτρέπονται. 

Είναι λάθος η πρόφαση ότι αν έχεις πρόβλημα υποθυρεοειδισμού θα είσαι πάντα χοντρός. Αυτό είναι απλά η τέλεια δικαιολογία για τα άτομα που δεν θέλουν ή βαριούνται να χάσουν βάρος. Αν έχεις πρόβλημα με το θυρεοειδή σου, ο ενδοκρινολόγος θα σου δώσει την ανάλογη ποσότητα θυροξίνης που χρειάζεσαι ημερησίως για να λειτουργεί κανονικά. Από εκεί και πέρα, αν παίρνεις περισσότερες θερμίδες από όσες χρειάζεται το σώμα σου, παχαίνεις. Αν κάθεσαι όλη μέρα και δεν κάνεις καμία μορφή φυσικής δραστηριότητας (περπάτημα, τρέξιμο, δουλειές του σπιτιού, χορό, σεξ) παχαίνεις. Είναι τόσο απλό. Αν θέλεις να χάσεις κιλά απλά κλείσε το στόμα σου και σήκωσε τον ποπό σου από την καρέκλα. Τέλος. Σου τα λέω λίγο σκληρά, αλλά έτσι είναι. Επειδή έχω κι εγώ το ίδιο πρόβλημα αλλά η αλήθεια είναι ότι παίρνοντας τη θυροξίνη, ο θυρεοειδής μου λειτουργεί κανονικά. Επίσης το πήρα απόφαση ότι δεν θα ζήσω σαν χοντρή.

Το μόνο που πρέπει να προσέξεις, είναι ότι το πρώτο διάστημα της θεραπείας με θυροξίνη μπορείς να τρως πολύ περισσότερο από το κανονικό και να μην βάζεις κιλά. Αυτό είχα πάθει και εγώ: επειδή ο θυρεοειδής μου «κοιμόταν» για κάποια χρόνια, ξύπνησε απότομα με τη θεραπεία και έτσι έτρωγα απίστευτες ποσότητες – και όχι μόνο δεν έβαζα κιλά, αλλά έχανα κιόλας. Αυτό όμως δε συνεχίστηκε για πάντα – ούτε οι ποσότητες αυτές ήταν η συνιστώμενη ημερήσια δόση. Μετά από λίγο καιρό, το σώμα μου συνήθισε στα νέα δεδομένα και λειτουργούσε κανονικά πλέον.

Αν όντως θέλεις να ξεκινήσεις μια υγιή ζωή και να είσαι σε φυσιολογικά κιλά, χωρίς να βρίσκεις χαζές προφάσεις για να μην αδυνατίσεις, πρώτα ρύθμισε το θυρεοειδή σου πίνοντας τακτικά τη θυροξίνη σου κάθε πρωί. Μετά πήγαινε σε ένα διαιτολόγο, που εκτός από λιπομέτρηση, θα σου κάνει και μέτρηση μεταβολισμού (δεν ξέρω αν το λέω σωστά). Δηλαδή θα σου πει πόσες θερμίδες χρειάζεται το σώμα σου ημερησίως χωρίς κάποια μορφή άσκησης. Και τέλος θα σου φτιάξει ένα διατροφικό πρόγραμμα. Προσπάθησε να βάλεις στη ζωή σου τη γυμναστική. Αν βαριέσαι το γυμναστήριο πήγαινε πισίνα/ χορό/ zumba/ περπάτημα/ ότι-άλλο-θέλεις. Κινήσου όμως. Και ακόμα και όταν θα έχεις τελειώσει τη δίαιτα να τρως μετρημένα για να μην τα βάλεις. 

Είναι πολύ πιο βολικό να ρίχνουμε την ευθύνη σε ένα εξωτερικό παράγοντα, τον οποίο δε μπορούμε να ελέγξουμε – είναι όμως ειλικρινές; Ένα πιο υγιές και λεπτό σώμα σημαίνει καλύτερη ποιότητα ζωής, μην καταστρέφεις λοιπόν τη ζωή σου μόνη σου βρίσκοντας χαζές δικαιολογίες. Σου το λέει μια συμπάσχουσα που όμως συνειδητοποίησε ότι η ίδια αποφασίζει για τα κιλά της. Όχι ο θυρεοειδής της.

Υ.Γ. Το δεύτερο μέρος για το θυρεοειδή θα το βρεις εδώ.

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Καλημέρα :)

Καλημέρα! Επιτέλους, τελευταία μέρα της εβδομάδας! Βαριέμαι πολύ αυτές τις μέρες να έρθω στη δουλειά. Νιώθω ότι πρέπει να σπρώξω τον εαυτό μου για να έρθω και να βγάλω τη δουλειά που πρέπει.

Είδες το καινούριο blog; Δεν έχω δημοσιεύσει πάρα πολλά πράγματα μέχρι τώρα επειδή δεν θέλω να είναι φλυαρίες αλλά κάτι πιο χρήσιμο. Μπορείς να διαβάσεις για:
- Πώς να βρεις δουλειά στην Κύπρο
- Ιδέες για part-time εργασία
- Πώς να εκδώσεις το δικό σου βιβλίο

Να σου πω ένα "μυστικό"; Αν νιώθεις ότι δεν ξεκουράζεσαι στον ύπνο σου, αγόρασε ένα καινούριο, μαλακό στρώμα. Θα δεις τεράστια διαφορά. Έχει τώρα μια βδομάδα που έχω καινούριο στρώμα και κοιμάμαι σαν πουλάκι. Ακούγεται απλό, αλλά τόσο καιρό δεν το είχα σκεφτεί. Προσεχώς θα αλλάξω και μαξιλάρι. :)

Αυτό το Σαββατοκυρίακο θα έχει διάφορες εκδηλώσεις σε χωριά, κυρίως κρασοχώρια της επαρχίας Λεμεσού. Ψάξε το, αξίζει τον κόπο. Καλά να περάσεις! :) 

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Κική Δημουλά, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 29/10/2005

 

   Πήγα να την δω όταν ήμουν φοιτήτρια στην Αθήνα (δεν είμαι σίγουρη ότι ήταν το 2005, μπορεί να είναι και 2004). Ποτέ δεν ήμουν μεγάλη θαυμάστρια της ποίησης. Πήγα επειδή είναι ίσως η μεγαλύτερη σύγχρονη ποιήτρια της Ελλάδας - έχει γίνει γνωστή με την ιδιότητα "ποιήτρια" ακόμη και σε άτομα εντελώς άσχετα με την ποίηση, επειδή είναι μία από τις 3 γυναίκες Ακαδημαϊκούς (από τα 40 μέλη της Ακαδημίας Αθηνών) και επειδή έχω ακούσει το όνομά της τόσο πολύ στη ζωή μου που ήθελα να τη γνωρίσω. Μαγεύτηκα. Κράτησα σημειώσεις. Θέλω να τις μοιραστώ μαζί σου.


Για την ευτυχία 

   "Η ποίηση αναπληρώνει αυτά που δε μπορείς να ζήσεις. Δε φαντάζομαι κανέναν ευτυχισμένο άνθρωπο να έχει γράψει ποιήματα".

     Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1931. Λέει πως δεν έζησε και τόσο χαρούμενα παιδικά χρόνια, γιατί δεν υπήρχε και τόσο εύθυμη διάθεση στο σπίτι. Το έλλειμμα ευτυχίας την επηρέασε. Έγραφε πάντα γι' αυτά που δεν είχε.


Για τη σχέση της με την ποίηση

    Ποιήματα έγραφε από μικρή, όπως όλοι λίγο πολύ οι νέοι, όπως λέει και η ίδια. Κατάλαβε ότι "επέμενε να γράφει" κατά την έκφρασή της, από το Επί τα ίχνη και μετά.

   Πάντα έπαιρνε τη γνώμη του Άθου Δημουλά για να εκδώσει ποιήματα.

    Συνήθως της έρχεται ένας τυχαίος στίχος, από το χάος, ο οποίος θα είναι και καθοδηγητής των επόμενων.

    "Η ποίηση πολύ λίγο μου αποκάλυψε τα μυστικά της".

    Οι τελευταίοι στίχοι κάθε ποιήματος θέλει να 'χουν προειδοποιητικό χαρακτήρα.

    Νοσταλγούμε και αυτά που δεν έχουμε ζήσει, και εδώ έγκειται η εξωραϊστική λειτουργία της ποίησης. Τραγικά ωραίες μορφές στην ποίηση.

    Η ποίηση της, όπως λέει, λειτουργεί ως μεγεθυντικός ή σμικρυντικός φακός. Δεν είναι πραγματικός. Οφείλει πάρα πολύ την παρουσία του στη φαντασία μας. Ούτε η ένταση δε μπορεί να 'χει μήκος, είναι στιγμιαία. Τα πράγματα για να είναι ωραία, δεν πρέπει να διαρκούν.

    Κάτι που έχει πει και έχει παρεξηγηθεί: Ποτέ δεν είπε να βγουν τα ποιήματα από την καθημερινή ζωή. Αλλά ότι η ποίηση θέλει προετοιμασμένους ανθρώπους. Να διδάσκεται στα σχολεία, αλλά υπό τη μορφή ανάγνωσης και εξοικείωσης. Όχι αναλύσεις, που είναι αυθαίρετες.


Για την απαισιοδοξία

    "Ο απαισιόδοξος, στους οποίους ανήκω, τολμά να κάνει το νταή μόνο επειδή υπάρχει η ελπίδα! Ελπίζει πάρα πολύ ο απαισιόδοξος".


Για τις σκιές

    Οι σκιές: ένα θέμα που υπάρχει συχνά στην ποίησή της. Είναι η παρουσία, η απουσία, ο θάνατος, τα όνειρα.

    "Κι εγώ μέσω των σκιών θα υπάρχω. Κάποιος, την απουσία μου θα την κάνει παρουσία."

    Λέει πως το ότι ασχολήθηκε τόσο πολύ με τις σκιές είχε ίσως να κάνει με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Ίσως δεν το είχε τόσο ανεπτυγμένο και την επηρέαζαν πάρα πολύ, ίσως πάλι να το είχε και να ήταν όλο αυτό ένα παιχνίδι με το θάνατο.


Για τον έρωτα

    "Ακόμα κι όταν ερωτευόμαστε, το κάνουμε για να υπερνικήσουμε το φόβο του να μην αισθανόμαστε τίποτα για κανένα. Γιατί αυτό το συναίσθημα είναι πολύ άσχημο και αποξενωτικό. 
Ο έρωτας δεν είναι αίσθημα, αλλά μέθοδος. Και μάλιστα του ενός! Δεν είναι πραγματικός. Οφείλει πάρα πολύ την παρουσία του στη φαντασία μας."


Για την φωτογραφία

    Η φωτογραφία είναι πολύ παρόν στοιχείο στην ποίηση της. Ακινητοποιεί τον χρόνο και γι' αυτό είναι πολύτιμη. Και προκαλεί σκέψεις.

    Οι φωτογραφίες ζουν μέσ' απ' το βλέμμα μας.

    Οι παλιές φωτογραφίες της προκαλούν αφάνταστη μελαγχολία. Και όταν τις κοιτά, τότε ξεσπά το μεγάλο μίσος κατά της φύσης που μας φθείρει. Όμως αυτό είναι λάθος! Γιατί έτσι κι αλλιώς στη φύση δεν υπάρχει η έννοια του δικαίου αλλά του τυχαίου. Με την επανάληψη του όμως, είναι σαν να προδιαγράφεται, κι αυτό είναι μια μορφή μοίρας.


Για τα λάθη 

    Μόνος απτός φταίχτης είναι ο εαυτός μας!

    "Επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας. Έχω κάνει άπειρα λάθη, αλλά όχι τρελά. Π.χ. όταν έβγαζα φωτογραφία δίπλα σε ψηλούς ανθρώπους. Το ότι αγαπώ υπερβολικά, όταν το αποφασίσω. Και με διαλύει. Και για να μη με διαλύει, το κοροϊδεύω. Το ότι έχω εύκολη την προσφορά. Ε, τι άλλο λάθος να σας πω. Έχω και μυστικά, επιτέλους :) "


Για την πρωτοτυπία της τέχνης

    Για την πρωτοτυπία: είναι ένα μυστήριο. Λέει πως δε μπορεί να το αγγίξει και να δώσει ορισμό. "Ο Παβέζε λέει, πως ακόμα και η πρώτη φορά επανάληψη είναι. Το πιστεύω αυτό. Ίσως και να με βολεύει να πιστεύω πως η επανάληψη είναι λογική και αναμενόμενη. Κι εγώ νομίζω πως επαναλαμβάνομαι. Το ποίημα Αγριοφωνάρα της Ποίησης έχει σχέση μ' αυτό. Απευθύνεται στην ποίηση και περιγράφει τον αγώνα κάποιου που γράφει ποιήματα: 'Κι από το βάθος - βάθος μου απαντά μια αγριοφωνάρα πως όλα έχουν γραφτεί'.  " 
  

Άλλα

    Αφού όλα είναι προδιαγεγραμμένα, το στοιχείο της έκπληξης είναι σαν ένα γλέντι.

  "Το ότι μετατρέπω την απουσία σε παρουσία στην ποίηση μου δε με παρηγορεί - αλλά το ψυχαγωγώ."

   Από το ανέκδοτο ποίημα Ο στόχος: "Η μόνη ασφαλής μας κρυψώνα η ασάφεια. Πριν μας χτυπήσει της ραγδαίας σαφήνειας ο κεραυνός."

     "Χρόνος μπορεί να είναι η διαφορά μας.
Ή η συνισταμένη των διαφορών μας και η ανακύκλωσή τους."

    "Φιλήδονη μνήμη" και "φιλήδονη λήθη".

    Μπορεί σιγά σιγά την ασχήμια να τη δούμε σαν ωραιότητα.

    Φαντασία - εξουσία: έχουν άριστες σχέσεις! Η φαντασία είναι η εξουσία μας. Τη φτώχεια μας εξουσιάζει. Και δίνει κάποιο έσοδο παραπάνω.

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Δεν ταιριάζετε σου λέωωωωω :)

Τι κάνετε; Πήγατε διακοπές; Εγώ πήγα Αθήνα σε ένα παραμυθένιο γάμο (που θα σου τον περιγράψω εννοείται γιατί μου αρέσουν τέτοιοι γάμοι), πήγα Κρήτη (που επίσης θα σου το περιγράψω, γιατί ήταν απίστευτη περιπέτεια) και λέω να πάω και Ισπανία. Το Δεκαπενταύγουστο πήγα Πρόδρομο με όλη την οικογένεια και πέρασα καταπληκτικά. Άμα έχεις τέτοιες προσωπικότητες! :) Κατά τα άλλα, υποτίθεται βαριόμουν να πάω διακοπές!

Μ' αυτά και μ' αυτά, ούτε που έγραψα ακόμα πολλά στο καινούριο μου blog! Τελοσπάντων, έρχεται και φθινόπωρο, θα στρωθώ.  Μέχρι τότε, είπα να βάλω ένα πιο δροσερό χρώμα σε αυτό το blog έτσι για ανανέωση, δεν πήγαινε άλλο με το γκρίζο. Σου αφιερώνω το τραγουδάκι, μου έχει κολλήσει απίστευτα, κυρίως για τον ήχο του. Μου θυμίζει Βαλκάνιους ήχους και μ' αρέσει πολύ! Καλά να περνάς και θα τα πούμε :)


Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

το παιδάκι μου

Ναι! Επιτέλους! Γέννησα το νέο μου παιδάκι. Ένα καινούριο blog το οποίο φιλοδοξεί να είναι χρήσιμο, όπως λέει και το όνομα του: http://usefultipsforlife.blogspot.com/. Θέλω να δίνω - να δίνουμε, γιατί η οποιαδήποτε συμβολή είναι ευπρόσδεκτη - χρήσιμες συμβουλές ο ένας στον άλλο. Δηλαδή κάτι για το οποίο έχουμε αφιερώσει ώρες να το βρούμε, ας μην αφιερώσει και κάποιος άλλος τις ίδιες. Κάτι για το οποίο έχουμε ειδικές γνώσεις, ας το μοιραστούμε με τους άλλους. Ξεκίνησα με ένα  post για το πώς μπορείς να βρεις δουλειά στην Κύπρο - είχα αφιερώσει τρεις μήνες στο ψάξιμο και βρήκα site τα οποία ίσως να μην είναι ευρέως γνωστά. Με τον ίδιο τρόπο θα κάνω post και για άλλα θέματα, η θεματολογία δεν περιορίζεται μόνο στα εργασιακά. Δες το και πες μου τη γνώμη σου. :)

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

δημιουργικός οργασμός

Αγαπημένε μου αναγνώστη,

Πώς είσαι; Ξεκίνησες τις διακοπές σου; Πήγες ήδη ή προγραμματίζεις να πας; Αν δεν πήγες ακόμη, σου εύχομαι να περάσεις τέλεια, κι αν έχεις πάει, κουράγιο και air condition. Καλά περνάμε και στην πόλη, βάλε το κλιματιστικό στο full, φτιάξε κάτι πολύ παγωμένο, άπλωσε τα πόδια στον καναπέ και όλα θα ‘ναι καλά.

Σου έχει τύχει να είσαι σε φάσεις της ζωής σου που να θέλεις να κάνεις 5793 πράγματα μαζί και να νιώθεις ότι δεν σε παίρνει ο χρόνος; Να έχεις ένα σωρό δημιουργικές ιδέες, αλλά μετά να συνειδητοποιείς ότι η μέρα έχει μόνο 24 ώρες, η βδομάδα έχει μόνο 7 μέρες, κι εσύ έχεις και ζωή, και πρέπει να φας, και να κοιμηθείς, και να πλύνεις πιάτα, και να βάλεις μπουγάδα, και δε μπορείς να κάνεις τα πάντα; Αλλά εσύ να θέλεις να τα κάνεις. Και να πηγαίνεις δουλειά και ακόμη κι αν πνίγεσαι, να σου έρχονται ιδέες άσχετες, και να τις σημειώνεις σε κόλλες και μπλοκάκια από ‘δω κι από ‘κει, και να θες να φύγεις από το γραφείο για να πας να δουλέψεις, και οι ώρες του γραφείου να σου φαίνονται μεγάλη σπατάλη.

Σε τέτοια φάση είμαι κι εγώ. Το ξέρεις ότι φέτος βαριέμαι να πάω διακοπές; (ΝΑΙ ΝΑΙ – βαριέμαι να πάω διακοπές. Ναι, είμαι ακόμα το ίδιο άτομο, δε μου έχουν κάνει λοβοτομή). Έχω κλείσει τις διακοπές μου αλλά βαριέμαι να πάω – θα μου περάσει όμως, μόλις μπω στο αεροπλάνο.

Θα αντιγράψω το κλισέ και θα σου πω ότι ο άνθρωπος πεθαίνει τη μέρα που πεθαίνουν τα όνειρά του. Είναι μεγάλη σοφία να συνειδητοποιήσεις ότι στη ζωή μπορεί να μη σου έρθουν όλα όπως τα ήθελες, αλλά πρέπει με κάποιο τρόπο να συνεχίσεις να κάνεις όνειρα. Έστω, όνειρα αλλιώτικα. Κάποιοι αρνούνται να τα ονομάσουν έτσι και τα λένε στόχους. Ή φιλοδοξιες. Μπορείς να το πεις κι έτσι. Όμως χρειάζεται κάποιο κίνητρο, κάποιο όνειρο για να κινείται η ζωή. Αλλιώς δεν ζεις, αλλά απλά σέρνεσαι.

Θέλω να κάνω ένα καινούριο blog – και κάποια από εκείνα που θέλω να κάνω θα τα δεις εκεί. Δεν θέλω να σε τρελάνω τώρα με πολύ μπλα μπλα. Η ζωή είναι μικρή, οπότε κλείσε το Internet και πήγαινε για ένα παγωμένο ποτό. Θα τα πούμε εκεί. Cheers.

Υ.Γ. 1 Φέτος τρώω συνεχώς φρούτα, ενώ ποτέ δεν ήμουν έτσι. Κατακόκκινο αρπούζι, μεγάλα σκούρα ζουμερά κεράσια, γλυκό πεπόνι. Σταμάτησα τελείως τα γλυκά. Μα τι μου συμβαίνει με την υγιεινή διατροφή πλέον; Μήπως με τα χρόνια γινόμαστε πιο επιλεκτικοί ως προς το τι βάζουμε στο στόμα μας γιατί προσέχουμε πιο πολύ τον εαυτό μας;

Υ.Γ.2 Το όνειρό μου ήταν πάντα, να γράψω μια μέρα το δικό μου βιβλίο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αυτή ήταν η  μεγαλύτερη φιλοδοξία της ζωής μου (η οποία βέβαια περιλάμβανε και μεταφράσεις και παγκόσμια αναγνώριση :Ρ). Έχω πάρα πολλά τετράδια γεμάτα με γραψίματα, και τα φυλάω ευλαβικά σαν ενθύμιο – το πρώτο μου ήταν ένα κόκκινο, με χοντρό εξώφυλλο, στη Β’ Δημοτικού. Τα χρόνια περνούν, εμείς μεγαλώνουμε, συνειδητοποιούμε πράγματα, το όνειρο μπορεί να έχει ξεθωριάσει, αλλά είναι ακόμα εκεί. Μια μέρα θα την γράψω την ιστορία μου, το ξέρω πως ακόμα δεν είναι έτοιμη να βγει, αλλά όταν βγει θα ‘ναι ασυγκράτητη. Και θα την γράψω και θα την εκδώσω κιόλας.

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

η αύξηση :)

Τα τελευταία μου post χαρακτηρίζονταν από ανυπομονησία για κάτι καινούριο, για την αλλαγή. Αφορούσαν κατά κύριο λόγο τα επαγγελματικά (στα προσωπικά είμαι μια χαρά, και αυτό μπορεί να σημαίνει είτε την ύπαρξη είτε την απουσία σχέσης, δεν πρόκειται να το γράψω εδώ, παρά μόνο όταν θα ετοιμάζομαι να βάλω νυφικό και να κάνω τη μεγάλη τρέλα στην εκκλησία. Ναι, σε εκκλησία θα παντρευτώ, εγώ στο δημαρχείο δεν πάω, αν είναι να κάνουμε την επισημοποίηση θα την κάνουμε όσο πιο γερή γίνεται, με παπά και με κουμπάρο, και οι σχεσοφοβικοί μακριά από μας :) ).

Λοιπόν όπως σου είπα και πιο πάνω, ήθελα μια αλλαγή στα επαγγελματικά μου. Στην τελευταία μου δουλειά είμαι σχεδόν 3 χρόνια και σε αυτό το διάστημα δεν είχε αυξηθεί καθόλου ο μισθός μου. Παρ' όλο που εξελίχθηκα απίστευτα σε αυτή την περίοδο, που η δουλειά του δικού μου τμήματος αυξήθηκε πάρα πολύ χάρη στη δική μου συνεισφορά, που πολλές φορές ανέλαβα δουλειά άλλων τμημάτων ή συναδέλφων που είχαν φύγει οριστικά και έπρεπε να καλυφθούν μέχρι να αντικατασταθούν ή έλειπαν με άδεια για μεγάλο διάστημα και τα έβγαλα πέρα πάρα πολύ καλά, ο μισθός μου ήταν κολλημένος στο αρχικό του σημείο. 

Οπότε, αγαπημένε μου αναγνώστη, και επειδή δεν είμαι άνθρωπος που άμα θεωρώ ότι αδικούμαι το ανέχομαι εύκολα, ξεκίνησα να ψάχνω άλλη δουλειά. Εδώ και τρεις μήνες το έψαχνα απίστευτα εντατικά - και έχω μάθει πολλά πράγματα σε σχέση με την αναζήτηση εργασίας στην Κύπρο, σε κάποια φάση πρέπει να κάνω ένα post με τα ευρήματα μου. Εννοείται πως η όλη διαδικασία εμπεριέχει πολλές αιτήσεις, πολλές απογοητεύσεις, πολλά αναπάντητα ερωτηματικά. Παρ' όλ' αυτά, οδήγησε σε εκδήλωση ενδιαφέροντος από κάποιες εταιρείες, η οποία σε 2 περιπτώσεις κατέληξε και σε interview. Στη μία μάλιστα τα λεφτά ήταν πάρα πολύ καλά, μου είπαν μάλιστα ότι με ήθελαν, αλλά τελικά ότι πάγωσαν τις θέσεις. Δεν ξέρω αν όντως τις είχαν παγώσει ή αν τις έδωσαν αλλού, αλλά δεν έχει σημασία.

Όπως και να 'χει, επειδή το πείσμα των Ταύρων είναι γνωστό, ως γνήσια Ταυρίνα συνέχισα την αναζήτηση εργασίας! Δε μπορώ να πω ότι ήμουν απτόητη και ακάθεκτη, γιατί θα σε κοροϊδέψω αγαπητέ μου αναγνώστη και δεν το θέλω καθόλου. Όμως ένα από τα θετικά που έχω σαν άνθρωπος είναι ότι άμα θέλω να τερματίσω, θα το κάνω. Ακόμα και αν σέρνομαι. Έτσι λοιπόν, η αναζήτηση εργασίας συνεχιζόταν κανονικά, παρά το ότι από κάποια φάση και μετά ένιωθα ότι ανάγκαζα τον εαυτό μου να το κάνει.

Και ξαφνικά, έτσι απρόσμενα, με κάλεσαν τις προάλλες και μου είπαν ότι μου δίνουν αύξηση! ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!! Όταν άκουσα το ποσό κόντεψα να πέσω από την καρέκλα διότι αυτό δεν ήταν αύξηση, αλλά στην ουσία αναθεώρηση μισθού. Υποψιάζομαι ότι, επειδή ήμουν η μόνη που πήρα τόση αύξηση, κάποιος πρέπει να τους το σφύριξε ότι ετοιμάζομαι να φύγω. Έτσι, να της γυρίζει της συγκεκριμένης, που το είπε με κακόβουλο σκοπό αλλά η αύξηση ήρθε σε μένα και εκείνη πήρε ψίχουλα. Οπότε, με τα νέα εργασιακά μου δεδομένα, αποφάσισα ότι προς το παρόν παγώνω την αναζήτηση εργασίας, μένω στην εταιρεία μου και δείχνω σε όλους ότι αξίζω όχι μόνο αυτή την αύξηση, αλλά και ακόμα περισσότερα.

Τώρα επιτέλους έχω όρεξη να ντυθώ το πρωί, να βαφτώ και να πάω δουλειά. Τώρα νιώθω ότι τελικά οι εργοδότες μου δεν είναι τυφλοί και βλέπουν ποιος δουλεύει και ποιος απλά κάνει θόρυβο. Γιατί είναι κάποιοι υπάλληλοι που κάνουν 1 από τα 10 και το κάνουν μέγα θέμα και είναι και κάποιοι άλλοι που είναι αθόρυβοι, αλλά είναι πολύ περισσότερο αποτελεσματικοί. Επίσης, τώρα επιτέλους νιώθω ότι εκτιμήθηκε το τι έκανα για την εταιρεία. Γιατί έκανα πολλά και κυρίως δεν τους κρέμασα σε φάσεις που με χρειάστηκαν και που μπορούσα να αδιαφορήσω. Απόψε βγαίνω για φαγητό για να το γιορτάσω :)

Τρίτη 1 Μαΐου 2012

γι' αυτούς που θέλουν να πετάξουν



«Βλέπεις γιε μου; Το κενό. Όταν θελήσεις να πετάξεις, θα έρθεις εδώ, θα πάρεις βαθιά ανάσα, θα πηδήξεις στην άβυσσο και απλώνοντας τα φτερά σου θα πετάξεις.

Για να πετάξεις πρέπει να αρχίσεις να ριψοκινδυνεύεις.
Αν δε θέλεις να το κάνεις, καλύτερα να συμβιβαστείς και να αρκεστείς στο περπάτημα

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

ζωή, όπως σκάκι



Στο σκάκι, ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορείς να κάνεις είναι να υποτιμήσεις τον αντίπαλο. Αν δεν είσαι συγκεντρωμένος θεωρώντας ότι μπορείς εύκολα να τον νικήσεις, αφού είναι χαμηλότερης ικανότητας από σένα, μπορεί εύκολα να χάσεις ή στην καλύτερη, να βρεθείς σε πολύ δύσκολη θέση. Να μην θεωρείς ποτέ σου κάποιους ανθρώπους δεδομένους κι εύκολους - μπορεί μια μέρα να σε ξαφνιάσουν.

Δεν υπάρχουν διακρίσεις στο ποιος μπορεί να "φάει" ποιον. Ακόμη και το ταπεινό πιόνι μπορεί να εξολοθρεύσει τη Βασίλισσα. Και αν τα καταφέρει να φτάσει μέχρι το τέλος του στρατοπέδου του αντιπάλου, μπορείς να το προβιβάσεις - να το ανταλλάξεις με ένα από τα σημαντικά πιόνια σου που έχουν μείνει εκτός παιχνιδιού. Μην υποτιμάς λοιπόν ένα ταπεινό στρατιώτη, που όμως είναι μαχητής. Μην υποτιμάς ούτε καν τον εαυτό σου, αν ξέρεις πως αγωνίζεσαι και δουλεύεις σκληρά. Ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να φτάσεις, αν το πιστέψεις.

Το πιο πολύτιμο πιόνι, ο Βασιλιάς, είναι παράλληλα και το πιο δυσκίνητο (μπορεί να μετακινηθεί ένα μόνο τετράγωνο κάθε φορά, προς όλες τις κατευθύνσεις) και χρειάζεται προστασία απ' όλους τους υπόλοιπους παίκτες - γι' αυτόν γίνεται όλη η μάχη. Η απώλεια του ισοδυναμεί με την απώλεια όλου του παιχνιδιού. Να προσέχεις, λοιπόν, τα σημαντικά πράγματα στη ζωή - είναι και τα πιο εύθραυστα και τα πιο εύκολα να τα χάσεις.

Και μιλώντας για πολύτιμα πιόνια, τα πιόνια σου δεν είναι όλα ίδια - κάποια είναι πολυτιμότερα από άλλα. Όταν σχεδιάζεις μια επίθεση και ξέρεις ότι θα έχεις απώλειες, πρέπει να προσέξεις τι θυσίες θα πρέπει να κάνεις. Δε μπορείς, για παράδειγμα, να θυσιάσεις την ισχυρή Βασίλισσα, που μπορεί να κινηθεί προς όλες τις κατευθύνσεις και όσα τετράγωνα θέλει πάνω στη σκακιέρα, για ένα αξιωματικό, ο οποίος κινείται μόνο διαγώνια, στα τετράγωνα ενός συγκεκριμένου χρώματος. Κι αν το κάνεις, ξέρεις από πριν πως το στρατόπεδο σου μετά θα είναι πιο εκτεθειμένο - πιο δύσκολο να αναπτύξεις καινούρια επίθεση, πιο δύσκολο να υπερασπιστείς το Βασιλιά σου. Στη ζωή, να προσέχεις ποια πράγματα θυσιάζεις για ποια ανταλλάγματα - γιατί κάποιες θυσίες μπορεί να είναι μοιραίες για την πορεία του παιχνιδιού.

Υπάρχουν πιόνια που κινούνται με διαφορετικό τρόπο, που δεν είναι πάντα εύκολο να προβλέψεις τις κινήσεις τους κι όμως μπορεί να σου κάνουν μεγάλη ζημιά. Ο ίππος κινείται σε σχήμα Γ, 2-1 ή 1-2 και η επόμενη του κίνηση μπορεί να σου διαφύγει. Να προσέχεις τους ανθρώπους που δεν είσαι πάντα σίγουρος πώς κινούνται και πώς αντιδρούν - μπορεί να σου τη φέρουν εκεί που δεν το περιμένεις.

Το σκάκι είναι στρατηγική. Λένε πως οι μεγάλοι παίκτες μπορούν να προβλέψουν μέχρι και 20 κινήσεις. Έτσι κι εσύ, δε μπορείς να σχεδιάζεις μόνο την επόμενη κίνηση, αλλά πρέπει να σκεφτείς όλες τις πιθανές κινήσεις του αντιπάλου σου καθώς και τις δικές σου αντιδράσεις σε αυτές. Η διαδικασία αυτή δεν είναι καθόλου απλή, καθώς δε μπορείς να είσαι σίγουρος ποια ακριβώς θα είναι η επόμενη κίνηση – οπότε πρέπει να προετοιμάζεσαι για όλα τα ενδεχόμενα. Το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή – μόνο που δεν ξέρω αν στην περίπτωση αυτή, το να σκέφτεσαι συνέχεια το μέλλον μπορεί να σε κάνει νευρωτικό και δυστυχισμένο. Από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι που μόνο έτσι μπορούν να ζήσουν. Ότι και να συμβαίνει, καλό είναι να έχεις πάντα στο μυαλό σου μια εναλλακτική, στην περίπτωση που τα πράγματα δεν πάνε όπως ακριβώς τα θέλεις. Και στο σκάκι και στη ζωή. Πάμε για μια παρτίδα.

Σάββατο 14 Απριλίου 2012

οι αλλαγές και τα ρίσκα

Δεν υπάρχει τρόπος να σου έρθουν οι μεγάλες αλλαγές χωρίς να κουνήσεις κι εσύ το χέρι σου (και το πόδι σου, και όλο σου το σώμα). Πολύ λίγοι είναι οι άνθρωποι που είδαν ωραία πράγματα να τους συμβαίνουν χωρίς να το προσπαθήσουν, κι αν με ρωτάς, ήταν πράγματα που δεν τα περίμεναν καν.

Το θέμα είναι, όταν έρχονται αυτές οι αλλαγές, εμείς είμαστε έτοιμοι γι' αυτές; Είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε τα μέτρια και τα σίγουρα για να ρισκάρουμε για κάτι που μπορεί να είναι καλύτερο, αλλά μπορεί να βγει και χειρότερο; Πολλές φορές μπορεί να γκρινιάζουμε γι' αυτό που έχουμε γιατί δεν είναι τόσο καλό όσο θα θέλαμε να είναι, αλλά στην πραγματικότητα δε θα ρισκάραμε να το αλλάξουμε. Και το διαπιστώνουμε αυτό όταν είναι η ώρα της αλλαγής.

Δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος του ρίσκου. Ξέρω όμως ότι έχω τόσο πολύ βαρεθεί την στασιμότητα, το μέτριο, την έλλειψη προοπτικής που προτιμώ να πεθάνω παρά να μείνω στα ίδια. Δεν ξέρω τι συμβαίνει τους τελευταίους μήνες, αλλά η δυναμική μου πλευρά - που την είχα βάλει για ύπνο για κάποιο διάστημα - ξύπνησε και άρχισε να διεκδικεί ξανά πράγματα και να δοκιμάζει πράγματα, κι ας μην είναι τα σίγουρα. Φοβάμαι, μα στα πόδια δεν το βάζω πια...!

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

ανυπομονησία


Σήμερα ξύπνησα το πρωί με μια απίστευτη ανυπομονησία. Πραγματικά απίστευτη. Θέλω να αλλάξω κάποια πράγματα στη ζωή μου – αρχίζοντας από τη δουλειά κι από ‘κει ξεκινούν και τα υπόλοιπα – και κάνω κινήσεις, αλλά προς το παρόν δε βλέπω κάποιο αποτέλεσμα. Και πραγματικά, δε μπορείς να πεις ότι δεν έχω επιμονή ή απογοητεύομαι εύκολα, ή δεν το ψάχνω αρκετά και σε όλα τα πιθανά μέρη. Επιμονή έχω, η υπομονή μου λείπει.

Χτες πήγαμε για καφέ μια μεγάλη παρέα, δίπλα στη θάλασσα. Μιλώντας με ένα φίλο μου, ο διάλογος εξελίχθηκε κάπως έτσι: «Τι κάνεις, pax μου;» «Καλά, είμαι, εσύ;» «Καλά κι εγώ, τα ίδια, δουλειά, σπίτι, γυμναστήριο». «Κι εγώ τα ίδια, δουλειά, σπίτι, έξοδοι, τώρα ψάχνω για καμιά δουλειά.. Δεν έχει κανένα νέο να σπάσει η ρουτίνα;» «Ε καλά, τι νέα θέλεις ρε pax. Δεν το κατάλαβες ακόμα ότι από τώρα και στο εξής η ζωή μας θα είναι μια ρουτίνα;». Ψυχρολουσία. Ε όχι, δεν το δέχομαι ότι από τα 26 μου η ζωή μου θα είναι ρουτίνα, και το μοτίβο θα είναι το ίδιο και το ίδιο. Αρνούμαι να ζήσω έτσι. Αν θέλεις να το κάνεις εσύ, be my guest. Κάτι πρέπει να κάνω να αλλάξω τα πράγματα, και με πιάνει μια τέτοια ανυπομονησία, που τρώγομαι με τα ρούχα μου, και σήμερα θέλω να φύγω από το γραφείο το συντομότερο, γιατί νιώθω ότι θα κάνω έκρηξη.

Το ξέρω ότι ο επιμένων νικά, και ανταμείβεται στο τέλος. Το πιστεύω ακράδαντα, και έχει αποδειχτεί αρκετές φορές και στη δική μου ζωή. Το μεσοδιάστημα όμως που μεσολαβεί είναι εκνευριστικότατο. Μισώ την αναμονή. Ευτυχώς αυτή τη βδομάδα θα ξεκινήσω ξανά τα aquarebics για να εκτονώνω λίγο την ένταση μου. Περαιτέρω προτάσεις για εκτόνωση της έντασης ευπρόσδεκτες. Ευχαριστώ. J

Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

ένα το χελιδόνι, κι η άνοιξη ακριβή

Στις 18 Μαρτίου του 1996 έφυγε από τη ζωή ο ένας από τους δύο μεγάλους Έλληνες Νομπελίστες ποιητές μας, ο Οδυσσέας Ελύτης. Πιο κάτω είναι ένα μικρό απόσπασμα από την ομιλία του στην τελετή παραλαβής του Νόμπελ Λογοτεχνίας.

"Μου δόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ' όλ' αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ' ελάχιστες διαφορές. Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση, αντιστοιχεί και στην υλικο-πνευματική οντότητα της χώρας μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. (...)

Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν' αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών. Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις. Χωρίς να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος εικοσιπέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μην γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Να το μεγάλο βάρος παράδοσης που το όργανο αυτό σηκώνει. Το παρουσιάζει ανάγλυφα η νέα Ελληνική ποίηση."


Ένα το χελιδόνι, κι η Άνοιξη ακριβή,
για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή...

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

καλό μήνα!

Καλό μήνα σε όλους! Και να μας μπει η Άνοιξη επιτέλους!

Τι βαρύς χειμώνας ήταν αυτός; Δεν θυμάμαι να έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο στην Κύπρο. Με βροχές σε καθημερινή βάση το Γενάρη, και σχεδόν καθημερινή τον Φλεβάρη, και μ' ένα κρύο τσουχτερό, νόμιζα ότι ζω στο Λονδίνο ή τελοσπάντων κάπου πολύ πιο βόρεια από το -συνήθως- ηλιόλουστο νησάκι μας. Φέρτε τον ήλιο πίσω σας παρακαλώ! Εντάξει, γέμισαν τα φράγματα, και όσα μας χρωστούσε τα τελευταία 10 χρόνια μας τα έβρεξε με τόκους, φτάνει!!! Φτάνειιιιιιιιιιιιι :) Μισώ τον χειμώνα, μου αρέσει απίστευτα η ζέστη και ο ήλιος. Η μουντάδα και η βροχή, όταν παρατείνονται, μου φέρνουν κατάθλιψη.

Παρένθεση, μόλις μου έφερε η αδερφή μου κάτι σοκολατάκια που της έφερε μια μαθήτρια της από Παρίσι. Θεϊκή γεύση :) Τουλάχιστον άμα είναι να πάρεις τις θερμίδες, να τις πάρεις από κάτι με καταπληκτική γεύση ρε παιδί μου. Κρίμα είναι να τις πάρεις από βλακείες. Τώρα που είπα καταπληκτική γεύση, πεθύμησα μακαρονάδα. Νομίζω θα πάω να φτιάξω μια :)

Σχετικά με τα εργασιακά μας δεδομένα, δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες, παίδες. Και πιο συγκεκριμένα, δύσκολοι καιροί για νέους που τώρα βγαίνουν στην αγορά εργασίας. Δουλειές δεν έχει, και όποτε παρουσιάζεται κάποια αξιόλογη, την κυνηγούν τόσοι πολλοί με τόσο πάθος, για να την πάρει τελικά ο γνωστός του γνωστού. Να ανοίξεις δική σου επιχείρηση δεν είναι τώρα ο καιρός, εδώ κλείνουν μεγάλες επιχειρήσεις κι εσύ θα σκεφτείς να ρισκάρεις χωρίς να έχεις κάτι σίγουρο; Συγγνώμη αλλά δεν είμαι τόσο τολμηρή. Απλά σκάζεις, δουλεύεις σκληρά με αυτά που έχεις, διερευνώντας παράλληλα όλες τις εναλλακτικές. Νομίζω αυτό είναι το μυστικό. Το να μην σταματήσεις να το ψάχνεις.  Δεν είναι πάντα εύκολο, ακόμα και για ανθρώπους που είναι τέρατα αισιοδοξίας - όπως εγώ - έρχονται στιγμές που σε απογοητεύουν, και που αναρωτιέσαι προς τι και γιατί όλη αυτή η φασαρία, αφού τίποτα δεν γίνεται στο τέλος. Σωστά, τίποτα δεν γίνεται - προς το παρόν. Μισώ την ηττοπάθεια, εννοώντας την προσωπική μου ηττοπάθεια. Τους άλλους δε μπορώ να τους κρίνω.

Η κρίση βέβαια έχει και κάποια θετικά. Για παράδειγμα, το ότι κάποιοι επιχειρηματίες άρχισαν να προσφέρουν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους σε πιο λογικές τιμές. Στην Κύπρο είχαμε καταντήσει να πληρώνουμε τα πάντα πανάκριβα και να λέμε κι "ευχαριστώ". Πλέον, πολλοί χώροι έχουν κατεβάσει τις τιμές τους. Και ο κόσμος προτιμά όλο και περισσότερο να ψωνίζει από supermarket που είναι πιο οικονομικά. Επίσης, πολλά μαγαζιά - βλ. Debenhams - δουλεύουν πλέον μόνο με εκπτώσεις, αφού όταν είναι οι κανονικές τιμές, το μαγαζί είναι άδειο. Νομίζω ήταν καιρός να το συνειδητοποιήσουμε και στην Κύπρο, πως δε μπορούμε να ζούμε με δανεικά ούτε να κάνουμε τη ζωή των 4000 των μήνα, αν η δύναμη μας είναι στις 2000. Η πιστωτική κάρτα είναι μια ψευδαίσθηση αγοραστικής δύναμης - δε νιώθεις ότι σου έφυγαν λεφτά, όμως τα έδωσες και μάλιστα ότι αγόρασες θα το πληρώσεις 17-20% περισσότερο - όντως αξίζει τόσα λεφτά εκείνο το πολλοστό ζευγάρι παπούτσια ή το 10ο μαύρο φόρεμα που θα στολίσει τη ντουλάπα σου;

Άντε να μπουν και οι ζέστες. Συνήθως το Μάρτη ξεκινούμε τα καφεδάκια δίπλα στη θάλασσα, όταν μεγαλώνει και ζεσταίνει η μέρα. Πεθύμησα! Καιρός είναι να ξαναρχίσουμε και εκείνες τις Κυριακάτικες εκδρομές στη φύση, που τις περιορίσαμε λόγω κρύου. Η ευτυχία μας είναι σ' αυτά τα απλά και καθημερινά. Καλό μήνα και καλή ζωή!

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

στην αρχή του 2012

Είμαστε και επισήμως στην αρχή του '12. Η οποία είναι μια καλή εποχή.

Δουλεύω σκληρά στη δουλειά μου, παίζει να 'μαι και η πιο παραγωγική υπάλληλος της εταιρείας, όχι αστεία, και σίγουρα αυτή με τη μεγαλύτερη εξέλιξη.

Μπορώ να γράφω ξανά! Δεν θυμάμαι αν στο έχω πει. Μετά από 7 χρόνια. Ένιωσα ότι το ακαδημαϊκό γράψιμο στο οποίο είχα υποχρεωθεί στα χρόνια των σπουδών μου είχε σκοτώσει το λογοτεχνικό γράψιμο. Δεν το νιώθω πια αυτό. Μπορώ και γράφω, σελίδες ολόκληρες, χωρίς να νιώθω ότι κάποιος με πιέζει να το κάνω. Δε μπορείς να φανταστείς τι μεγάλη ανακούφιση είναι. Πόσο ευτυχισμένη με κάνει να νιώθω.

Επίσης έκανα μια άλλη διαπίστωση για τον εαυτό μου. Γράφω για κάτι μόνο όταν αυτό έχει τελειώσει. Όταν έχουν ολοκληρωθεί όλες οι σχετικές διεργασίες μέσα μου. Δε μπορώ να το καταγράψω όταν αυτό συμβαίνει. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό.

Ακόμη ανακάλυψα -φρίκη- ότι τελικά είμαι κάπως ψυχαναγκαστική με το να "ψυχαναλύω" -εντελώς ερασιτεχνικά, εννοείται, δεν έχω καμία επιστημονική βάση- εμένα και τους γύρω μου. Για το κάθε τι που συμβαίνει, για όλα τα θέματα, νιώθω ότι πρέπει να βρω τις αιτίες και τις απαντήσεις σε προγενέστερα βιώματα και εμπειρίες, και έτσι να εξηγήσω αποτελεσματικότερα καταστάσεις και συμπεριφορές. Υπάρχουν φορές που με πιάνω να πιέζω τον εαυτό μου να ζήσει τη στιγμή αντί να την αναλύει.

Είναι μια καλή χρονιά (ακαδημαϊκή χρονιά - έτσι μετρώ τις χρονιές μου). Νιώθω ότι ξεκουράστηκα από τα διαβάσματα κι ότι είμαι έτοιμη για νέες προκλήσεις. Θέλω να πάω ένα σκαλί παραπάνω με τη νέα χρονιά. Μπορεί να είναι δύσκολο να ξεβολευτώ έτσι που βολεύτηκα, αλλά θα το κάνω. Σκέφτομαι διάφορα, κάνω διάφορες ενέργειες, με πιάνει το άγχος όμως να τα γράψω. Αν έχω κάτι σίγουρο θα στο πω...

Ελπίζω ότι θα 'ναι μια καλή χρονιά γεμάτη όμορφες στιγμές με τους ανθρώπους που αγαπώ. Μακάρι να 'ναι έτσι για όλους μας. Σε φιλώ.