Η ζωή που είναι μικρή 2

Το σκέφτηκα πάρα πολλές μέρες πριν να δημοσιεύσω κι αυτό το κείμενο. Βλέπεις, μετά από τη μαυρίλα του προηγούμενου κειμένου, θα ήταν βαρύ ένα ακόμα τέτοιο κείμενο. Το έγραψα, και 3 βδομάδες μετά έχασα και τη μαμά μου. Και δεν ήθελα να βάλω, σε σένα που το διαβάζεις, κι άλλη θλίψη. Είναι πολύ λυπητερό να συμμετέχεις σε ένα τέτοιο γεγονός, έστω και μέσω της ανάγνωσης ενός διαδικτυακού κειμένου. Κι όμως, της το χρωστάω. Εκείνη είναι ο λόγος έμπνευσης και ύπαρξης αυτού του blog. Εκείνη είναι από τις μεγαλύτερες αγάπες της ζωής μου, το πρότυπό μου, ο ήρωας μου. Δεν λυπάμαι που έφυγε. Βασανίστηκε τόσο πολύ που ο θάνατος της ήταν μέρα λύτρωσης. Ας πούμε ότι νιώθω ότι πρέπει να κλείσει αυτός ο κύκλος στο blog μου για να γράψω μια μέρα, αν μπορέσω, για άλλα πράγματα.


Όταν έφυγε η μαμά μου, 4 μήνες πριν, έκοψα τα μαλλιά μου κοντά, λίγο πιο πάνω από τους ώμους, και τα έβαψα φωτεινά, για να με φωτίζουν για όσο καιρό θα φορούσα τα απαίσια μαύρα που επιβάλλονται κοινωνικά.

Απαγόρεψα στον εαυτό μου να σκέφτεται, γιατί είχα άλλες πολύ σοβαρές υποχρεώσεις, οι οποίες δεν μου επέτρεπαν - όπως θεώρησα - συναισθηματισμούς. Ξέρω ότι και η ίδια δεν θα ήθελε να μην πάω καλά λόγω της λύπης μου. Ανέβαλα τις σκέψεις για μετά. Το υποσυνείδητο μου μάλλον είχε άλλη γνώμη καθώς κάποιες νύχτες ξυπνούσα από εφιάλτες.

Τελικά δεν τα κατάφερα να θρηνήσω τη φυγή της όπως ήθελα. Γιατί η μέρα της φυγής της ήταν μέρα γιορτής. Τα τελευταία δυο χρόνια (από τα δέκα και βάλε που ήταν άρρωστη) μπαίναμε τόσο συχνά νοσοκομείο, που μας έγινε ένας οικείος χώρος πια. Η αρρώστια της εξελίχθηκε με όσο άσχημο τρόπο μπορούσε να εξελιχθεί, εκείνη βασανίστηκε όσο μπορούσε να βασανιστεί, εξαθλιώθηκε σωματικά, καταπονήθηκε σε τέτοιο σημείο, που φτάσαμε στο σημείο να παρακαλούμε να φύγει για να ξεκουραστεί.

Οι νευρολογικές ασθένειες είναι πολύ μοναχικές, γιατί χάνεται σιγά σιγά η επαφή με τον άνθρωπο σου. Και γίνεστε δυο άνθρωποι που είσαστε και κοντά και μόνοι. Ελπίζεις στις καλές μέρες, σε κάποια πιο ζωηρά βλέμματα, που σε πείθουν ότι ο άνθρωπος σου είναι ακόμα εκεί. Και υπάρχουν και οι κακές μέρες, που όλες οι προσπάθειες επικοινωνίας σου πέφτουν στο κενό, κι εσύ νιώθεις πολύ μόνος και πολύ κουρασμένος. Νιώθεις σαν να ρίχνεις αυγά στον τοίχο. Και τα τελευταία χρόνια, εκτός από το χάσιμο της επαφής, έρχεται σιγά σιγά και η σωματική εκτός από την πνευματική κατάπτωση, μέχρι που στο τέλος μετράς πιθανότητες από τι θα φύγει ο άνθρωπος σου, γιατί οι θεραπείες γιατρεύουν το ένα όργανο και χτυπούν το άλλο.

Η μανούλα μου ήταν η μεγάλη μου αγάπη, η αδυναμία μου, το πρότυπό μου. Ακόμα και ο λόγος ύπαρξης αυτού του blog. Είναι ο δικός μου αγώνας να διαχειριστώ την αρρώστια της, να είμαι κοντά της και να προσπαθώ παράλληλα να είμαι ευτυχισμένη και να προχωρώ. Νομίζω πως αν γνώριζε γι' αυτό θα ήταν πολύ περήφανη. Έτσι κι αλλιώς της χρωστώ ένα μεγάλο κομμάτι του χαρακτήρα και της προσωπικότητας μου. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ δυναμικός και παράλληλα πολύ τρυφερός. Ένας άνθρωπος που ξεκίνησε από πολύ μεγάλη φτώχεια, και σπούδασε δουλεύοντας παράλληλα, και στη συνέχεια βοήθησε και τα αδέρφια της να σπουδάσουν. Και επειδή ακριβώς είχε περάσει όλα αυτά, βοήθησε πάρα πολύ κόσμο με όλους τους πιθανούς τρόπους. Πολλά από αυτά τα μάθαμε εκ των υστέρων. Ήταν ένας άνθρωπος με Α κεφαλαίο. Η μαμά μου ήταν επίσης ο άνθρωπος που με έκανε να πιστεύω πάρα πολύ στον εαυτό μου, να με αγαπώ, να υπερασπίζομαι τη γνώμη μου. Πιστεύω ότι αν η μαμά σου σε αγαπήσει και πιστέψει σε σένα, θωρακίζεσαι για πάντα με έναν μοναδικό τρόπο.

Ενώ είμαι ο χαρακτήρας που δεν του αρέσει να χάνει, η αρρώστια της μου επέβαλε το αναπότρεπτο. Ότι και να κάναμε, όσο και να την επιβραδύναμε, η εξέλιξη ήταν προδιαγεγραμμένη. Παρ' όλ' αυτά, επειδή πάντα μισούσα το να είμαι μίζερη, είπα ότι δεν σημαίνει ότι επειδή αρρώστησε θα είμαστε δυστυχισμένοι. Όχι, θα είμαστε θετικοί με το ζόρι! :) Και περάσαμε πάρα πολλές ωραίες στιγμές όλα αυτά τα χρόνια. Μαζί με τα δύσκολα. Όλα ένα μιξ στην ίδια κατσαρόλα.

Με τη μάμα μου δεν έχω το συναίσθημα που είχα με τον παπά μου, ότι δεν εξέφραζα λεκτικά την αγάπη μου όσο έπρεπε. Επειδή ήξερα ότι η κατάληξη ήταν προδιαγεγραμμένη, της είπα άπειρες φορές ότι την αγαπώ και ότι δεν θα την αφήσω ποτέ μόνη της. Και το έκανα. Προσπάθησα να της κρατήσω το χέρι όσο πιο σφιχτά μπορούσα καθώς χανόταν στην άβυσσο. Ακόμα και στο τέλος, που ένιωθα τόσο πολύ κουρασμένη, που παρακαλούσα να τελειώσει.

Και κάπως έτσι μέσα σε δυο χρονιές, και πιο συγκεκριμένα μέσα σε 16 μήνες βρεθήκαμε χωρίς γονείς. Για τον παπά μου θα μου πάρει πολλά χρόνια ακόμα να το ξεπεράσω επειδή ήταν ξαφνικό. Για τη μαμά μου όμως ήμουν έτοιμη, λόγω της αρρώστιας της. Την θρήνησα τόσες πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια, που στο τέλος δεν μου έμειναν πια δάκρυα. Και νιώθω τύψεις που δεν μου έμειναν πια δάκρυα. Στους δυόμισι μήνες έβγαλα τα μαύρα. Αποφάσισα ότι δεν θα αποφασίσει η κοινωνία το πώς πενθώ εγώ τη μάμα μου, και επίσης ότι τα μαύρα είναι μια υποκρισία. Μέσα μου ξέρω πως έκανα ότι μπορούσα για εκείνην, και προσωπικές και επαγγελματικές επιλογές σχηματίστηκαν - σε μεγάλο βαθμό - με το κριτήριο να είμαι κοντά της.

Ενώ με τον παπά μου ακόμα το σκέφτομαι, ακόμα παθαίνω κρίσεις πανικού κάποιες φορές. Πριν λίγες μέρες τον έβλεπα όνειρο, ότι κάναμε λάθος και ακόμα είναι ζωντανός και κάπου ήταν όλο αυτό το διάστημα και πρέπει να βρούμε τον τρόπο να τον επαναφέρουμε (άκου τώρα το υποσυνείδητο μας τι παιχνίδια μας παίζει).

Και όμως δεν θέλω να πω ότι ήταν κακές χρονιές το 2016 και το 2017. Γιατί γνώρισα τον άνθρωπό μου και είδα πώς είναι να σε αγαπούν με έναν τρόπο που δεν ήξερα μέχρι τώρα. Υπάρχει μια άλλη πλευρά του ποταμού στην αγάπη, που εγώ για πρώτη φορά στη ζωή μου την βιώνω. Και είναι πολλά περισσότερα από όσα ονειρεύτηκα. Και είμαι ευγνώμων γι' αυτό. Τις χρονιές αυτές επίσης γνώρισα καλύτερα τις αδερφές μου, συνεργαστήκαμε γιατί πια έχουμε πολλές ανοιχτές υποθέσεις, βρήκαμε τους τρόπους να συνεννοηθούμε χωρίς να σκοτωθούμε, τις αγάπησα ακόμη περισσότερο γιατί μόνο αυτές μου έχουν μείνει από την στενή, πυρηνική μας οικογένεια. Μέχρι να κάνω κι εγώ τη δική μου και το ταξίδι μου να αποκτήσει άλλο νόημα. Και γιατί είναι έντιμοι άνθρωποι. Μπαίνοντας όλο και πιο βαθιά μέσα σε διάφορες υποθέσεις, βλέπω ότι ο τρόπος που μας ανέθρεψαν δεν είναι καθόλου δεδομένος πια. Και το 2017 άλλαξα και δουλειά. Και όπως είπαμε και πιο πάνω, γίνονται τα καλά με τα κακά ένα μιξ στην ίδια κατσαρόλα.

Μην νομίζεις ότι είμαι συνέχεια χάλια. Δεν είμαι. Δεν έχω συνέχεια κρίσεις πανικού. Είναι σε κύματα. Κάποιες φορές είναι έντονη η θλίψη, κάποιες φορές κοπάζει και κάποιες φορές νιώθω γαϊδούρα επειδή νιώθω καλά. Πιστεύω ακράδαντα πια, ότι και σε ψυχολόγο να πας, είναι κάποιες σκέψεις στο μυαλό σου που θα ξανάρθουν και θα ξανάρθουν και θα ξανάρθουν, μέχρι να κάνουν τον κύκλο τους. Δεν πρέπει να πιέζεις τον εαυτό σου με το πένθος. Πρέπει να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να το αποδεχτείς σαν ένα από τα κομμάτια της πορείας σου. Και θα βρεις τους δικούς σου, μοναδικούς τρόπους να αντεπεξέλθεις, γιατί ο καθένας μας είναι μοναδικός. Και η ζωή συνεχίζεται, η ζωή που είναι μικρή.



Υ.Γ. Τα κολλήματα της περιόδου:

• http://noarmour.com/2017/08/29/mepanoplia/
Με σόκαρε η τελευταία φράση. Δε μπόρεσε να ζήσει γιατί φοβόταν να πεθάνει. 

• http://noarmour.com/2017/09/03/poriastofos/
Για να μοιραστούμε το φως μας, πρέπει να μοιραστούμε τα σκοτάδια μας. Αν νιώθω για κάτι τυχερή, είναι γιατί ο άνθρωπός μου αγκάλιασε με αγάπη το μικρό και φοβισμένο κοριτσάκι μέσα μου. Και στέκεται πρώτος αυτός απέναντι στους δαίμονες μου. Δεν φοβάμαι γιατί δεν φοβάται.

• Αυτό το status, από τον Auguste Corteau:
https://www.facebook.com/auguste.corteau/posts/10155348194644952?pnref=story

Ο θάνατος κάθε αγαπημένου αφήνει μια τρύπα στην ψυχή - λες, πού θα πάει τώρα όλη η αγάπη που του 'χα; Πώς θα του τη δώσω, που δεν μπορεί πια να τη λάβει; Είναι σαν να πασχίζεις να αγκαλιάσεις μια σκιά.

Ανθρώπινο λοιπόν να εξακολουθούμε ν' αγαπάμε με πάθος τους ακριβούς μας πεθαμένους. Μα ο νεκρός, μαζί με τον πόνο, γλιτώνει κι απ' την κάθε ανάγκη, ακόμα κι απ' την ανάγκη να τον αγαπούν.

Ας αγαπάμε περισσότερο λοιπόν τους ζωντανούς. Αυτοί είναι που το 'χουν ανάγκη.

• Η διαφήμιση της μπύρας Άλφα. Ο πρωταγωνιστής μου θυμίζει τον παπά μου. Ήξερα από πριν τη διαφήμιση αλλά το κόλλημα είναι πρόσφατο. :)